Lief dagboek,

Voor dat ik begin, wil ik aan jullie allemaal vragen om te reageren en niet zomaar iets reageren, maar iets wat het leukste was. Bijvoorbeeld: leukste dag, leukste stukje, leukste dagboek, leukste smurf, leukste spel, lekkerste eten, leukste verhaal, leukste kampkrant, je bedenkt het maar of je doet ze allemaal. Niet alleen om de mooie herinneringen te herhalen, maar ook dat ik weet hoeveel mensen dit lezen. Overleg ook met de kinderen die meegingen, hebben ze vast nog wat leuks te vertellen!

Maar in ieder geval, de vrijdag. Nadat ik wakker was gemaakt het niet alleen belangrijk om het ontbijt voor te bereiden, maar ook om ruimtesmurf in het berenpak te krijgen. Ze zag hier namelijk heel erg tegenop, maar het is nou eenmaal traditie dat elke nieuwe smurf in het bananenpak gaat. Het bananenpak is echter een paar jaar geleden weggegooid en deze is vervangen door kampbeer Bob. Dus ruimtesmurf moest eraan geloven en deed het pak aan. Daarna konden we de kinderen wakker gaan maken, dus zorgden we voor muziek en stuurde haar naar de verschillende slaapzalen. Kevin was echter al wakker en ging voorop om de deuren te openen. Bij de meiden slaapzaal en de jongste slaapzaal was dit geen probleem, maar bij de oudste stonden de kinderen met kussens de smurfen op te wachten. Dus werd Kevin door zijn eigen vrienden plat geslagen. (Mijn geheugen is niet feilloos, dit verhaal kan ook horen bij het moment dat smul in het berenpak ging.)

Nadat de kinderen zich hadden aangekleed, werden ze naar buiten gestuurd voordat ze aan hun ontbijt mochten beginnen. Mopper en pottige hadden namelijk een ochtend gymnastiek sessie voor hen in petto. Op vrolijke muziek werd vrolijk gesprongen, gezwaaid en gerend. Uiteindelijk mochten de kinderen (en smurfen) na een afsluitend rondje om de blokhut eindelijk beginnen aan hun ontbijt. Het bruin brood was echter nog steeds schaars, dus de kinderen werden gedwongen om ook wit brood te eten. Hoewel sommige hier geen probleem mee hadden, waren er een aantal die hier niet vrolijk van werden.

Na het ontbijt volgde meteen het schaaktoernooitje. Hier heb ik vrijwel niks van meegekregen omdat ik erg vermoeid was van donderdag en dus flink had geslapen. Maar Mika had gewonnen en hoewel dat wel verwacht was, slaagde hij er ook in om geen enkele misstap te maken en daardoor alles te winnen. Ondertussen waren de smurfen druk bezig met het maken van het ‘dat-komt-nooit-meer-terug-lied’. Dat roept vragen op als: wat hebben we dinsdag gedaan, heeft iemand een anekdote over spel x, weet iemand iets leuks over 14-jarige y, hoe rijm ik dit en hoe kan ik dit passen en het juiste ritme.

We waren al een paar dagen bezig de kinderen voor te houden dat we dit jaar geen pannenkoeken gingen eten, maar nadat we na het schaken stroop en poedersuiker op de tafels zetten, konden we er niet meer omheen. Net als elk jaar gingen we weer alle kinderen douchen om ze daarna pannenkoeken te voeren. Deze werden dit jaar gebakken door dicht en mopper, potige was verantwoordelijk voor het maken van het beslag. Ik en smurfin zorgden voor het uitserveren. Smurfin bleek erg oplettend en bood iedereen met een leeg bord meteen een pannenkoek aan. ‘Geen honger meer? Dan mag je daar je bord neerzetten, bestek mag in de bak ernaast en je bekertje mag op de stapel. Lolsmurf, wil jij het volgende groepje roepen.’ Voor onze spinazie-vrezende Guus werd een pannenkoek met spinazie gebakken. Nadat hij gruwelend een stukje had geproefd, had ik deze op suggestie van klungel met wat ketchup en kaas opgegeten. Best lekker eigenlijk.

Na de lunch volgde het spel dat volgde het spel dat tegelijk geliefd en gehaat wordt: levend stratego. Tijdens dit spel heb ik met klungel schoongemaakt, zelfs geluncht en geholpen met het lied. Daardoor heb ik ook dit spel niet goed meegekregen. Een ronde liep ik echter wel rond. Al snel kwam ik er achter dat de ene ploeg de locatie van de vlag al had ontdekt. Ze hadden echter een probleem: een letterlijke muur aan verdedigers. Ik had een suggestie voor een tactiek die al door Alexander de Grote werd gebruikt: een driehoeksformatie. Dit is in dit geval helemaal niet zo effectief als voor onze bekende Alex, maar de kinderen vonden het geweldig en in een massa-aanval die in een driehoek begon (niet eindigde, de mooie vorm was halverwege het veld al verloren) werd de vlag door Kevin meegepakt.

Als avondeten werden de restjes friet en snacks opgebakken. De restjes waren genoeg omdat de kinderen afgeladen waren door de pannenkoeken. Daarna begon het voorbereiden van de bonte avond. Voor mij betekende dit vooral dat ik voor de eerste keer ging kijken naar het nummer dat ik mee zou gaan zingen: ‘iedereen kan toveren’. Mijn andere taak was het spelen als geluidsman, iets wat klungel maar al te graag overnam zodat ik toch kon gaan zingen. Het nadeel van geluidsman spelen is dat ik nogal afgezonderd stond, daardoor viel ik op voor de oudere die tegenover mij zaten. Ze zagen dus en moesten lachen om elke keer dat ik aan mijn neus zat omdat ik jeuk had. Jongens, mag ik een beetje privacy. Alle stukjes zijn gefilmd en zullen dus ook waarschijnlijk op de site komen. Met goed geluid dus.

Na de stukjes gingen een heel aantal jongens in onderbroek rondjes om de blokhut rennen. Ik had namelijk Guus en Timo beloofd dat als ze 10 man zo ver kregen, dat ik een half uur lang verhalen zou blijven vertellen als zij naar bed gingen. Daar was het tijd voor de mooie avond waarop we het kamp echt afsloten. Door te schaken, te bughousen, te dansen en met elkaar gezellig te praten maken we er altijd een onvergetelijke avond van. Jongens en meiden, ik heb genoten van deze avond, ik hoop jullie ook.

Daarna moest ik mijn belofte waar maken. Dat lukte mij prima, maar 80% van mijn publiek, waarvoor ik Emily ook had uit genodigd, was al in slaap gevallen. Volgens hebben de kinderen wat ze mee hebben gekregen wel prachtig gevonden. Daarom ben ik dus tegelijkertijd een vreselijke verteller die niet kan voorkomen dat zijn publiek in slaap valt, maar ook een goede verteller die zijn publiek vermaakt. Ik heb het vermoeden dat, hoewel ik bijna drie kwartier heb verteld, het toch positief was voor hoeveel slaap ze hebben gekregen. Anders gingen ze er sowieso een zooitje van maken, waar ze alleen maar meer energie van zouden krijgen om elkaar langer wakker te houden. Maar doordat ze iets rustigs deden, konden er al veel in slaap vallen en hebben ook de paar wakker blijvers volgens mij besloten om toch maar te gaan slapen.

Over vandaag heb ik eigenlijk niet zoveel te vertellen. Ik moest vroeg opstaan, hard door werken en nadat ik thuis kwam moest ik al weer snel door naar de Ardennen. Daarom wil ik dit stukje gebruiken om jullie allemaal te bedanken voor een prachtig kamp. Daarnaast wil ik tegen een aantal kinderen nog wat zeggen:

Merlijn: waarom denk je dat je wel in mij zou mogen klimmen, als dat niet in bomen mag?
Iris: sorry dat ik je Selma noemde, bedankt voor de knuffels.
Michael: hoe is het weer daarboven?
Timo: gefeliciteerd met je verjaardag.
Jannes: goed gedaan met bughouse man!
Guus: meer verhalen is meer beter.
Emily: ben ik nou voor jou de leukste of de stomste smurf, ik snap het niet meer.
Amber: jij bent sowieso een van de stoerste mensen op kamp, in ieder geval stoerder dan potige.
Jonne: schiet eens op!
Dirk: je mag best wat zachter praten.
Mika: is een toernooitje nog leuk als je alles wint?
Kevin: stiekem ben je gewoon een lieve jongen.
Sebastiaan: kijk uit, modder is gevaarlijk.
Valentijn: ik kijk er naar uit om volgend jaar nog harder ingemaakt te worden, we hadden een leuke pot gisteravond.

Jongens en meisjes dat was het dan, vergeet geen reactie achter te laten. Nogmaals bedankt voor een geweldig kamp.