Zondag 7/7/2002

Magische hindernissen…

Potige Smurf
Zoals elk jaar wordt er elke dag een kind (tijdelijk) als smurf gedoopt: Potige Smurf. De titel ‘Potige Smurf’ is voor degene (of één van degenen) die de dag ervoor iets bijzonders heeft gedaan.

Vandaag was de eer aan Gijs om Potige te zijn. Gijs is al een oude bekende op het kamp en heeft inmiddels een aardige reputatie opgebouwd als (letterlijk!) een modderfiguur. Zijn zwarte voeten hebben we al een aantal jaren mogen aanschouwen. Een paar jaar geleden – tijdens enkele waterspellen – heeft hij een nieuwe ‘hobby’ ontdekt: door de modder rollen, en je daarna door de smurfen laten ‘douchen’ met de tuinslang. Van een beetje regen is Gijs dan ook niet vies!

Maar wat heeft Gijs tot onze ‘schrik’ gewenst: geen regen! Alle andere kamptijgers hebben natuurlijk het liefst geen regen, maar wij vermoeden dat Gijs – eigenlijk – die regen helemaal niet zo erg vindt. Zo’n mooie, originele wens wilden we graag belonen door Gijs tot Potige te benoemen.

Red onze lieve tovenaar Sod!!!
De wereld wordt bedreigd door een gemene magiër “Setag”, deze wil de wereld vernietigen. Niemand kan hem stoppen op één iemand na, namelijk onze vriendelijke tovenaar “Sod”. Er is echter een klein probleempje, Sod wordt gevangen gehouden in een kerker, ver onder het Kasteel van Setag. Het is jullie taak om onze grote vriend Sod te redden.

Dit gebeurde vandaag door te schaken. De groepjes speelden tegen elkaar en ze kregen aan het begin van de partij een opdracht die ze moesten uitvoeren, zoals: “Ga met je koning naar e4”, “Sla met je dame een toren”. Als zij de opdracht goed hadden uitgevoerd kregen zij daarvoor punten en een deelspreuk. Van de 5 deelspreuken die ze hadden moesten ze twee toverspreuken samenstellen. Ze konden ook nog bonussen verdienen door de wedstrijd te winnen. Deze bonus bestond uit punten en dat ze te horen kregen op welke plek een bepaalde deelspreuk moest staan in een toverspreuk.
Doordat ze opdrachten moesten uitvoeren kreeg je hele rare stellingen op het bord, bijvoorbeeld als je je koning op e4 moet zetten. Ook vond ik de partij van Brigitte wel heel leuk. Haar opdracht was een loper op h1 zetten, maar zij was zwart dus dat ging nogal moeilijk. Toen raakte ze ook nog haar lopers kwijt en baalde ze er van dat ze haar opdracht niet meer uit kon voeren. Maar uiteindelijk bedacht ze zich dat ze ook kon promoveren tot een loper en vervolgens die nog op h1 neer kon zetten. Al bij al dus een geslaagd spel.

Levend schaakspel
Tussen alle spellen door wisten Knutsel en BRULlie toch nog iets nieuws te verzinnen. Een heus levend schaakspel kwam tevoorschijn! Vooral het paard genaamd Sophie was heel enthausiast. Met een sierlijke sprong deed ze haar eerste zet.

Uiteindelijk was het Lonneke die als dame van BRULlie mat mocht geven. Het zou mij niets verbazen als dit spelletje deze week nog een keertje terugkomt…

Het circuit

Een hindernisbaan zoals we die al enkele keren in de afgelopen jaren tegenkwamen, is leuk. Maar een extra hindernis is altijd nog leuker. Deze keer moeten ze geblinddoekt een lint volgen, waarbij steeds twee kinderen aan elkaar geknoopt zitten. Om het nog leuker, of ingewikkelder, te maken moeten ze ook nog hele stukken kruipen. Dit alles terwijl ze onderweg trappen, tunnels en doodlopende paden tegen komen. Als ze goed zoeken kunnen ze grote sleutels vinden, dit betekent bonuspunten. Sommige groepjes vinden soms twee keer dezelfde sleutel, zonder dat ze het weten dat ze er al een keer eerder geweest zijn. Andere groepjes blijven rondjes lopen of komen in de problemen omdat ze een ander groepje tegenkomen. Al bij al was het een schitterend spel om als leiding er bij te mogen staan en vooral te kijken. En natuurlijk af en toe de kinderen een beetje klieren door ze de verkeerde kant op te sturen. Of de kinderen het leuk vonden? Ik denk het wel.

Een van de onderdelen van het circuit was een eiergooi-estafette. Daarbij moesten de groepjes, al overgooiend met eieren, een zo lang mogelijke afstand afleggen. Hiervoor kregen ze tien minuten. Babysmurf had de estafettebaan gemarkeerd door middel van pionnen op 0, 25 en 50 meter. De 4 kinderen van elk groepje stonden 5 meter uit elkaar. De gene bij het nulpunt begon met het gooien van het ei naar de volgende, die het weer doorgooide, enzovoort. Steeds als iemand het ei gegooid had, sloot hij achter aan. Als iemand bij het vijftigmeterpunt aansloot, werd de volgorde omgekeerd. Op die manier legden de groepjes in 10 minuten een zo groot mogelijke afstand af. Tover D.R.I.L. rende maar liefst 1025 meter (!), maar ze braken hierbij wel vier van de vijf eieren. De Zure Griezels legden een kilometer af en moesten voortijdig stoppen vanwege een eiergebrek: ze hadden alle vijf de eieren kapot gegooid. De kinderen van Griffoendor liepen 350 meter, en braken vier eieren. De Toverende Schakers en Uijvlonojo presteerden het om slechts twee eieren te breken, de eerste groep legde 460 meter af, de tweede 800. Het Harry Snotter Team, dat 530 meter liep, gooide alle eieren kapot, waarbij Vincent VIER keer geraakt werd; Ook Lonneke, van Tover D.R.I.L. werd meerdere malen door eieren geraakt, maar Vincent met twee keer hoofd, een keer knie en een keer beide armen, was de geelste. Hippe Smurf, Klungelsmurf en Smurfin, die de teams van eieren voorzagen, hebben enkele kilometers afgelegd bij de eiergooi-estafette.

Levend mens erger je niet

De dropping
Zoals bij ieder kamp hoort ook bij ons kamp een dropping. We deden dit in twee groepen. Bij de oudste groep was het een bijzondere vorm van dropping. De groep had namelijk een probleem: de ene helft had alleen een kompas en was ergens gedropt. Die hadden dus geen idee waar ze waren. De andere groep wist heel goed waar ze waren, dat was ze aangewezen op de kaart die ze bij zich hadden. Maar waar was de andere groep? Bellen dus! Na kilometers lopen en de weggetjes beschrijven kwam de groep met het kompas in een dorpje. Na telefonisch overleg met de andere groep werd afgesproken in het Belgische Meerle. De groep met de kaart had het geluk net een kilometertje minder te hoeven lopen. Dus toen de kompasgroep op het kerkplein arriveerde, werden ze hartelijk ontvangen door de kaartgroep. Aangezien vanuit Meerle de blokhut wel erg ver lopen is, werd er contact opgenomen met het thuis front. Dat deed niet moeilijk en kwam de nachtelijke wandelaars ophalen. Eenmaal op de blokhut was het snel rustig….

De jongste groep had een heel ander soort dropping. Zij werden in 2 groepen verdeeld en zo liepen zij samen met een smurf en een kompas het bos door op zoek naar de blokhut. Ze wisten niet waar ze zich bevonden. De opdracht was om richting het noordoosten te lopen. Tijdens deze wandeltocht moesten er ook nog vragen opgelost worden. En met de beginletters van de antwoorden hierop moest later nog een woord gevormd worden. Om half 11 waren ze weer terug op de blokhut. Hier kregen ze allen een bekertje marshmallows die ze boven het kampvuur op mochten warmen.