Dag 4 van het kempenkamp:

Dinsdag 13/7/1999

Frankrijk

Bonjour! Vandaag…op de Franse tour. Hoewel er al geklaagd werd dat er geen croissantjes bij het ontbijt waren, zijn we de dag toch best goed doorgekomen met de hele bups. Het schaakprogramma ’s ochtends (Jawel, beste ouders, we schaken nog steeds ELKE dag!) was een keer redelijk ‘normaal’: een snelschaaktoernooitje. Inge van den Boom werd overduidelijk eerste. De Algemeen Brabants Kampioene wist de Nederlandse Kampioenen te verslaan. Hier volgt de uitslag:

Snelschaken Kempenkamp 1999 eindstand na 7 ronden:

Dit betekende voor de teamscores:

’s Middags (het zonnetje scheen weer) kon iedereen zich lekker uitsloven op een circuitje dat Mark en Geert op het terrein bij de blokhut hadden uitgezet. Hier volgt van elke activiteit een hoogstpersoonlijk verslag van de begeleiders.

Knutselsmurf vertelt:

Ik werd gestrikt om te helpen bij de hindernisbaan van het circuit. Dat hield in dat de kinderen geblinddoekt een lint moesten volgen en onderweg kwamen ze allerlei obstakels tegen, zoals tractorbanden, lege tonnen en bomen. Het begeleiden was bij verschillende kinderen anders. Bij de ene zeg je het als ze iets tegen gaan komen, bij anderen zeg je niks en laat je ze het zelf uitzoeken. Dat was vooral bij Jos heel erg leuk. Moppersmurf en ik waren hem eigenlijk een beetje aan het pesten. We zeiden helemaal niks en liepen de hele tijd om hem heen te draaien zodat hij niet wist wie er waar liep, waar hij in hemelsnaam zat en hij was een beetje zijn oriëntatiegevoel kwijt af en toe. Het was in ieder geval een hele leuke hindernisbaan en het leek me leuk om te doen maar om het zien was het minstens zo leuk.

Het verhaal van Smulsmurf:

’s Ochtends werd ik gevraagd om bij het zakkenvoelen te helpen. Natuurlijk deed ik dat met veel plezier. De spullen die in de zakken zaten hadden nog te maken met Italië, want het circuit was geruild met de waterspelletjes van zondag. In de zakken zaten respectievelijk: een bal, twee pizzadozen, een laars, weer twee pizzadozen en een toren van Pisa spel. Dat er in twee zakken hetzelfde zat leverde voor velen een onbegrijpelijke situatie op. Ik kreeg telkens weer de vraag: “Het kan aan mij liggen, maar volgens mij klopt er iets niet. Kan het zijn dat er in twee zakken hetzelfde zit??” De meeste namen na een vaag antwoord van mij maar aan dat het kon en schreven wat op. Al met al was het wel een geslaagd spel.

Uit de wieg van Baby-smurf

Wat naam betreft de kleinste van het stel. Samen met Moppersmurf hebben we dit jaar dit circuit verzonnen en uitgezet. Ik stond bij het eieren overgooien, dit was een centrale plaats tussen de verschillende spelletjes. De bedoeling bij het eieren overgooien was dat ze met zijn tweeën een ei overgooiden. De ene moest hem dan vangen (natuurlijk moest hij heel blijven) telkens als ze een ei gevangen hadden moesten ze een stap naar achter doen. Hier waren sommige kinderen slim om hele grote stappen te nemen. Andere kinderen konden het ei niet zo goed vangen en hebben hem dan maar gekopt (Patrick 2x en Inge (Ma Dalton)). De meesten vonden het fantastisch anderen iets minder omdat ze helemaal onder zaten. Zo had Jos een ei op zijn T-shirt, spijkerbroek en zijn schoen gekregen. Het viel me op hoe goed de kinderen de eieren vingen, aangezien er toch vaak over een afstand van 10 tot 15 meter werd gegooid. Soms werd er over nog een grotere afstand overgegooid.

Uit het grote boek van klungelsmurf

Op een dag zat ik rustig mijn krantje te lezen. Opeens werd ik overvallen door vier groepen wilde kinderen. Ze begonnen zomaar ineens mijn krant te verscheuren. Eerst dacht ik dat ze mij wilden imiteren, maar ze wilden me liever irriteren. Die rare kinderen wilden een grote sliert Italiaanse krantenspaghetti aan elkaar smurfen. Alle groepen hebben repen kranten aan elkaar zitten knopen. Dat deden ze niet zo handig, maar dankzij mijn praktische talenten is het nog goed afgelopen. Ik snapte alleen niet waarom grote smurf zo op mij mopperde. Ik heb de spaghetti toch keurig in duizend stukjes in een pan gedaan? Nadat ik alles weer aan elkaar had geknoopt was alles gelukkig weer goed. Grote smurf blijft nooit lang boos. Ik heb ook mijn krantje nog uitgelezen, maar daarvoor heb ik wel drie kilometer spaghettisliert moeten aflopen.

De crêpes suzettes die de kookploeg ’s avonds bakte, gingen er in als pannenkoek. Hoe kwam dat gezicht van Marieke nou eigenlijk vol beslag? En oh hemel…wat wordt de kampleiding oud, want ‘Grease’ schalt voortdurend door de keuken. Tot ‘grote’ ergernis van de kinderen, die veel liever de Venga Boys horen.

Rond half 8 ’s avonds klonk het fluitsignaaal van Grote Smurf en voilà daar kwamen de corveeërs al aangerend. Het is echt een fantastische groep kinderen die we dit jaar mee op kamp hebben. Dat bleek ook ’s avonds wel tijdens de modeshow! Wie kunnen wij nu nog wijsmaken dat schakers serieuze mensen zijn?! We herkenden Floris absoluut niet in zijn (of eigenlijk ‘haar’) 50-er jaren badpakje. En Laura weet nu dat Jos echt van haar houdt.

Potige Smurf

We waren het bijna vergeten te vertellen maar ook vandaag was er weer een Potige Smurf. Vandaag was het Jeroen, omdat hij de hele dag zonder echte reden mee heeft opgeruimd en gepoetst. Dit konden we toch niet onbeloond laten. Natuurlijk werd er bij de uitreiking van het hesje bij verteld dat je niet altijd Potige Smurf wordt als je poetst!